"به آیندگان!

راستی كه در دوره تیره و تاری زندگی میكنم:

امروزه فقط حرفهای احمقانه بیخطرند

گره بر ابرو نداشتن، از بیاحساسی خبر میدهد،

و آنكه میخندد، هنوز خبر هولناك را نشنیده است.

این چه زمانهایست كه

حرف زدن از درختان عین جنایت است

وقتی از این همه تباهی چیزی نگفته باشیم!

كسی كه آرام به راه خود میرود گناهكار است

زیرا دوستانی كه در تنگنا هستند

دیگر به او دسترس ندارند.

این درست است: من هنوز رِزق و روزی دارم

اما باور كنید: این تنها از روی تصادف است

هیچ قرار نیست از كاری كه میكنم نان و آبی برسد

اگر بخت و اقبال پشت كند، كارم ساخته است.

به من میگویند: بخور، بنوش و از آنچه داری بهره بگیر

اما چطور میتوان خورد و نوشید

وقتی خوراكم را از چنگ گرسنه ای بیرون كشیدهام

و به جام آبم تشنهای مستحقتر است . اما باز هم میخورم و مینوشم

من هم دلم میخواهد كه خردمند باشم

در كتابهای قدیمی آدم خردمند را چنین تعریف كردهاند:

از آشوب زمانه دوری گرفتن و این عمر كوتاه را

بیوحشت سپری كردن

بدی را با نیكی پاسخ دادن

آرزوها را یكایك به نسیان سپردن

این است خردمندی.

اما این كارها بر نمیآید از من.

راستی كه در دوره تیره و تاری زندگی میكنم.

در دوران آشوب به شهرها آمدم

زمانی كه گرسنگی بیداد میكرد.

در زمان شورش به میان مردم آمدم

و به همراهشان فریاد زدم.

عمری كه مرا داده شده بود

بر زمین چنین گذشت.

خوراكم را میان سنگرها خوردم

خوابم را كنار قاتلها خفتم

عشق را جدی نگرفتم

و به طبیعت دل ندادم

عمری كه مرا داده شده بود

بر زمین چنین گذشت.

در روزگار من همه راهها به مرداب ختم میشدند

زبانم مرا به جلادان لو میداد

زورم زیاد نبود، اما امید داشتم

كه برای زمامداران دردسر فراهم كنم!

عمری كه مرا داده شده بود

بر زمین چنین گذشت.

توش و توان ما زیاد نبود

مقصد در دور دست بود

از دور دیده میشد اما

من آن را در دسترس نمیدیدم.

عمری كه مرا داده شده بود

بر زمین چنین گذشت.

III

آهای آیندگان، شما كه از دل توفانی بیرون میجهید

كه ما را بلعیده است.

وقتی از ضعفهای ما حرف میزنید

یادتان باشد

از زمانه سخت ما هم چیزی بگویید.

به یاد آورید كه ما بیش از كفشهامان كشور عوض كردیم.

و نومیدانه میدانهای جنگ را پشت سر گذاشتیم،

آنجا كه ستم بود و اعتراضی نبود.

این را خوب میدانیم:

حتی نفرت از حقارت نیز

آدم را سنگدل میكند.

حتی خشم بر نابرابری هم

صدا را خشن میكند.

آخ، ما كه خواستیم زمین را برای مهربانی مهیا كنیم

خود نتوانستیم مهربان باشیم.

اما شما وقتی به روزی رسیدید

كه انسان یاور انسان بود

درباره ما

با رأفت داوری كنید!"

آنگاه سالن ترکید، حضار بهپا خواستند و برای برتولت برشت، این کمونیست انقلابی که درد دل آنها را از اوضاع زمانه بیان میکرد، دست زدند.

مجری برنامه سپس چنین اعلام کرد:

ما از تاریخچه جنبش کمونیستی ایران صحبت کردیم. همین تاریخچه را به صورت تصویری همراه با آهنگ و به زبان ادبیات جدید به شیوه "نماآهنگ" نمایش میدهیم امیدواریم موفق شده باشیم از همه مبارزان جنبش کمونیستی ایران که خود را بخشی از سوسیال دموکراسی، حزب کمونیست، گروه 53 نفر، دوره نخست فعالیت انقلابی حزب توده، سازمان مارکسیستی-لنینیستی توفان و حزب کار ایران(توفان) می دانند، تجلیل کرده باشیم. آنان همیشه در کنار ما خواهند بود.

آنگاه یک ویدئو(نماآهنگ)ی از مبارزات سوسیال دموکراتهای ایران از علی مسیو گرفته تا حیدر عمواغلی، فرخی یزدی، رهبران حزب کمونیست ایران، دکتر تقی ارانی، مبارزات حزب توده ایران و تیرباران افسران سازمان افسری، وارطان سالاخانیان و کوچک شوشتری، فریدون ابراهیمی و نهضت دموکراتیک آذربایجان و مبارزات ایدئولوژیک ضد رویزیونیستی جهانی و انشعاب رویزیونیستها از جنبش کمونیستی به نمایش گذارده شد. در این نماآهنگ از جانباختگان توفانی همراه با نام و تصاویر آنها تجلیل شد.

سپس یک رفیق افغانی کمونیست که به فراخوان حزب کار پاسخ مثبت داده بود تقاضا کرد که اشعارش در دفاع از کمونیسم خوانده شود. مسئولان برنامه به رفیق دکتر ظاهر تیموری در خدمت همبستگی کمونیستهای ایران و افغانستان و پیوند مهم تاریخی میان کمونیستهای مارکسیست لنینیست افغانی و ایرانی و به یاد سنت سازمان مارکسیستی لنینیستی توفان، تریبون را در اختیار رفیق افغانی قرار دادند. وی با صدای متین و رسای خود سه شعر زیر را عرضه کرد. سپس حضار بپاخواستند و از این همبستگی جهانی تجلیل به عمل آوردند.

خواری و خِفّت

بهننگ خفت و خواری نخواهم زندگی را

همیجویم بهمرگِ خود حیات جاویدانی را

چو رادمردان بهرزم ضد استعمارِ اهریمن

به خاک یکسان، فروپاشیم کاخ خسروانی را

رانم اجنبی را از وطن تا آخرین فردش

کنم تجلیل هر گوشه، سرور و کامرانی را

بد ون وحدت مردم، میسر نیست پیروزی

برای وحدت مردم کنم صد جانفشانی را

بود دشمن مُحیل و نابکار و سخت بیآزرم

ز دشمن مینباید داشت، میل مهربانی را

گواه ما بود تاریخ که ما پیروز میگردیم

که گیرد کارگر در دست نظم حکمرانی را

چو بینی مردم خود را بهزیر ظلم و استبداد

دریغا گر بگردانی ز مردم پشتبانی را

سرود رزم میخوانم و حکم جنگ میرانم

که در فرجام پیروزی ببینم شادمانی را

پیام کارگر

اگـــــــرچه پا به زنجیرم

به عـزم خویش پیگیرم

نظـــام و نظــم سرمایه

نموده سخــــــت دلگیرم

ز مکــر و حیله پرهیزم

نه چون زاهد زمینگیرم

به پیکـــــار و نبرد خود

چــــو آرشها کمانگیرم

بــــــــــرای کسب آزادی

هَمَش با خصـــم درگیرم

به عقل و هوش و تدبیرم

جهان را در کفــــم گیرم

حکایت

مــــرد خــردمند و خــردپیشهای

ژرف فـــــرو رفته، در اندیشهای

بعدِ تفکـــــــــر سخـــن آغاز کرد

دفتری از جـــــــامعه را باز کرد

گفت، که این وحشت و وحشیگری

داشته پیوند به سرمایه و سوداگری

تا به جـــهان سیستمِ سرمایه است

عدل و عدالت، همه بیپایه است

تودۀ مظلــــوم و ستمکش، هَمَیش

عرضه کند نیروی بازوی خویش

سود برد تاجـــر و سرمــــایه دار

توده شود، فاقـــــــــــد دار و ندار

تا که چنین نظــــــم بود در جهان

مینرسد توده به یــــک لقمه نان

تــــوده بباید، که بخــــــــیزد به پا

تا که کند نظـــــــم کــــهن زیر پا

و جشن موفق و زنده و سرشار از شادی و امیدواری با کف زدن ممتد حضار بهپایان رسید. اسناد مربوط به این جشن که به صورت کتبی و تصویری است در شبکه مجازی به زودی منتشر خواهد شد. مقالات قرائت شده در نشریات ارکان نیز به صورت جداگانه منتشر میشود.